به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی کوردتودی از بیجار، روستای چنگیز قلعه که فاصله زیادی با شهر بیجار ندارد، سالیانی است که با کاهش ذخایر آبی در طول روز رو‌به‌رو است
مردم در این روستا در طول ۲۴ ساعت تنها یک ساعت امکان دسترسی به این مایه حیاتی دارند و همچنان با رهاسازی فاضلاب در بخش ورودی روستا، مشکلات بهداشتی و محیطی نیز برای این اهالی ایجاد شده است.
با توجه به عبور خطوط آبرسانی به شهر بیجار در چند کیلومتری این روستا، اهالی انتظار دارند که حداقل در تامین آب شرب مشکلی نداشته باشند و یا در طول این چند سال، این مشکل برطرف می‌شد.
آب شرب، شبکه فاضلاب ناقص، آسفالت نیمه‌رهاشده راه ورودی، نبود نانوایی، تجمع زباله، کاهش پوشش شبکه‌های رسانه ملی و کاهش پوشش تلفن همراه و نداشتن اینترنت از مهمترین مشکلات و مسائل روزمره زندگی در روستایی است که کمترین فاصله را با مرکز دارد و به همین علت اهالی انتظار دارند مسئولان فاصله و جمعیت را بهانه عدم خدمت‌رسانی قرار ندهند.
حفر چاه آب بصورت غیرکارشناسی و سنتی در محدوده این روستا جه برای مصرف خانگی و جه برای خانه باغ‌ها، باعث شده است که سطح آب در سفره‌های زیرزمینی به شدت کاهش یابد و هر روز بر مشکلات مردم افزوده شود.
خانه باغ‌هایی که هر روز مثل قارچ سمی سبز می‌شوند و در اولین اقدام، حفر چاه عمیق و ساخت و ساز خانه‌باغ موجب شده است که مصرف بی‌رویه آب در این منطقه افزایش یابد و باز هم به دلیل عدم رعایت سطح خانه‌ها با شبکه دفع فاضلاب، مسائل و مشکلات جدی را در این روستا ایجاد کرده است.
به منظور رفع مشکل و برخورداری از آب شرب پایدار در روستای چنگیز قلعه، اقدامات مختلفی انجام شده که شامل حفر یک حلقه چاه نیمه‌عمیق به عمق ۲۰ متر، یک واحد ایستگاه پمپاژ و یک مخزن ۱۰۰ مترمکعبی است.
اجرای ۲ کیلومتر خط انتقال، ۳.۵ کیلومتر شبکه توزیع و نصب ۱۳۰ فقره انشعاب از دیگر تدابیری بوده که در این راستا انجام شده است، امّا همچنان بسیاری از منازل از تامین آب شرب بی‌بهره هستند.
عدم رعایت الگوی مصرف و مصرف آب شرب برای شست و شوی حیاط و محله، فرش و گلیم، خودرو و آبیاری باغچه در شبکه تعریف نشده زیرا عمق چاه نیمه عمیق حفر شده برای این روستا ۲۰ متر با دبی ۲ تا پنج لیتر بر ثانیه است که در حال حاضر با توجه به رشد جمعیتی و مهاجرت شناور، جوابگوی نیاز جمعیت ۴۰۰ خانواری نیست.
این چاه جهت تامین آب شرب ۱۴۰ خانوار حفر شده و در حال حاضر کاهش سطح آب سفره‌های زیرزمینی و افزایش بی‌رویه مصرف، ساعات دسترسی به آب را محدود کرده البته در روزهای اوج مصرف، آبرسانی سیار نیز انجام می‌شود.
پروژه تعریف شده برای احداث شبکه آبرسانی روستای چنگیز قلعه بیش از ۱۵ میلیارد ریال اعتبار نیاز دارد.
یکی از اهالی چنگیز قلعه می‌گوید: در روستای چنگیزقلعه، شبکه فاضلاب وجود ندارد، دهیاری و شورای روستا با بودجه‌ای که سالیانه دارد تنها می‌تواند یک تا ۲ کوچه را لوله‌کشی کنند و سایر محله‌ها و خانه‌ها، مثل گذشته فاضلاب را در محله رها می‌کنند.
ثابت صابری ادامه داد: خانه‌هایی هم که به شبکه فاضلاب متصل هستند، فاضلاب هدایت شده آنها به ۲۰۰ متری آخرین خانه روستا (ورودی) که آلودگی و بوی نامطبوعی هم ایجاد کرده و مکانی برای ورود مار و عقرب از طریق این لوله‌ها به منازل روستاییان است، می‌ریزد.
وی با گلایه از بی‌توجهی مسئولین آبفای شهرستان بیجار به مشکلات مردم این روستا گفت: وقتی آب برای نیازهای زندگی تامین نشود، چگونه قرار است بهداشت فردی و پیشگیری از کرونا در چنین مناطقی رعایت شود تا شاهد موج ابتلا به این ویروس نباشیم.
یکی از بانوان خانه‌دار روستا نیز اظهار داشت: با داشتن ۲ کودک خردسال و وظیفه پخت و پز، میزان آب ذخیره شده در مدت زمان کمتر از یک ساعت جوابگوی مصرف و نیاز خانواده نیست و همسرم مجبور است با مراجعه به شهر، آب بیشتری برای خانه تهیه کند.
خانم علیاری افزود: فشار آب بسیار کم است و اینکه بتوانیم در این مدت زمان ظروف و دبه‌های بیشتری را پُر کنیم، امکان پذیر نیست و با توجه به خطرات جاده، کاهش درآمد اقتصادی خانواده‌ها، باید برای شرب، آب معدنی تهیه کنیم که هزینه‌بر است.
یکی دیگر از روستائیان گفت: در حال حاضر سه کارگاه تولیدی در این روستا فعالیت دارند که به علت کمبود آب شرب، مجبور به توقف تولید و چاره‌اندیشی برای ادامه کار و فعالیت در جایی دیگر هستیم.
فیروز اسدی ادامه داد: ۱۲ کارگر این سه کارگاه که هر کدام سرپرست یک خانواده چهار تا پنج نفره هستند بیش از ۲۰ روز است که از کار بیکار شده و هر روز منتظر بازگشایی مجدد کارگاه هستند، کار تولیدی نیازمند آب برای رفع نیاز است.
یکی دیگر از اهالی نیز گفت: دبستان و فضای آموزشی روستا فاقد حیاط و کلاس مناسب است، دانش‌آموزان با به جان خریدن خطر در این فضا تحصیل می‌کنند زیرا آبی برای استفاده از سرویس بهداشتی نیست و نیز به علت نداشتن حیاط و فضای امن، امکان تصادف با موتورسیکلت و خودروهای سواری و کشاورزی عبوری از مجاور مدرسه نیز وجود دارد.
رحمان ویسی افزود: این مدرسه درست در وسط راه آسفالت و مسیر اصلی ورودی به روستا احداث شده و مردم برای عبور به منزل و زمین کشاورزی از کنار مدرسه راهی فرعی ایجاد کرده‌اند که بیشترین خطر تصادف را برای کودکان ایجاد می‌کند.
وی یادآور شد: بسیاری از خانواده‌ها کودکان پیش‌دبستانی خود را در خانه نگه داشته و اجازه نمی‌دهند به مدرسه بیایند و برخی که توان مالی دارند دانش‌آموزان خود را با سرویس به مدارس شهر بیجار برای ادامه تحصیل می‌فرستند.
یکی از اهالی دیگر این روستا می‌گوید: فشار آب به قدری کم و نامناسب است که خانه‌های پایین‌دست فقط حدود یک ساعت می‌توانند از آب شرب استفاده کنند و بالادستی‌ها کمتر از ۱۵ دقیقه و این مشکل یک روز و ۲ روز نیست بلکه ۱۰ سال است با آن دست و پنجه نرم می‌کنیم.
