به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی کردتودی، حکیم ابوالقاسم فردوسی اوایل قرن چهارم هجری ۳۱۹ خورشیدی در روستای پاژ از توابع توس خراسان در خانواده‌ای دهقان چشم به جهان گشود و با بنیان قرار دادن اثری ماندگار از خود، پاسبان زبان شیرین پارسی شد و نامش را برای همه نسلهای ایران زمین جاودان ساخت، وی اواخر قرن چهارم ۳۹۷ خورشیدی در ۷۸ سالگی چشم از جهان خاكی فرو بست و در زادگاهش در دل خاک آرام گرفت.
اثر فاخر شاهنامه، پرآوازه ترین سروده فردوسی و بزرگترین رزمنامه جهان نامیده می‌شود كه دربردارنده تاریخ پیش از اسلام ایران باستان است.
نام اصلی فردوسی، حسن و كنیه اش ابوالقاسم است، فردوسی دهقان و دهقان‌زاده بود، وی در روزگار سامانیان و هم‌زمان با جنبش استقلال‌خواهی و هویت‌طلبی در ایران سپری کرد، شاهان حکومت سامانی با حمایت از زبان فارسی، عصری نوین را برای ارائه زبان و اندیشه ایرانی آماده کردند، فردوسی در هنر سخنوری آشکارا وارث گذشتگان خویش است که در سده‌های سوم و چهارم هجری، زبان فارسی را به اوج رساندند، دهقان در آن زمان به جمعی از خاندان‌های بزرگ زادگان و مالكان با اصل و نسب، گفته می‌شد كه در حقیقت از خاندان‌های دوره ساسانی به شمار می‌رفتند و نسبت به حفظ میراث ملی ایران بسیار حساس و علاقه مند بودند.
شاهنامه اثری فاخر و شاهکاری بی‌نظیر، ارجمندترین اثری است كه توسط فردوسی به زبان پارسی دری نوشته است، جایگاه زن در شاهنامه چنان والاست كه نه تنها در تمامی ادبیات ایران بلكه در تمامی ادبیات كلاسیک سراسر جهان بی‌مثال است، امروز مشاهده می‌کنیم که غربی‌ها با استفاده از ترفند و حیله‌های فراوان در پی بی ارزش جلوه دادن مقام و جایگاه زن هستند، که در اسلام و در شاهنامه بسیار بر آن تأکید شده است.
شاهنامه برترین جایگاه جلوه گری، خرد در سراسر تاریخ و فرهنگ ایرانیان است، شاهنامه پهنه بزرگ نمایش پیروزی خرد بر بی خردی است و عقل هدیه ناب پروردگار و سایه خداوند بر روی زمین است.
شاهنامه، عامل وحدت تیره‌ها و اقوام و بزرگان ایرانی است و سند والای یكپارچگی میهن عزیز ایران و عامل همدلی تمامی آنهاست، شاهنامه ارزش نهادن به دین و دین داری است، یک ایرانی هرگز نمی‌تواند بدون معنویت باشد، او همواره كانون معنویت جهان بوده است.
شاهنامه نمود پر درخشش دلاوری و رزم و جنگاوری برای پاسداری از ایران است، تصویری ترین اثر تمام ادبیات ایران، شاهنامه است، شاهنامه نگارگری كاملی از تمدن انسانی ایرانیان است، در شاهنامه ناب ترین و استادانه ترین نگارگری‌های ایرانی نقش بسته، خود محتوای شاهنامه نیز یك نگاره شكوهمند از تمدن و فرهنگی است كه نیاكان ما آفریده اند، عشق به ایران و مهر به میهن بنمایه و درونمایه اصلی شاهنامه است.
شاید اگر شاهنامه نبود ايران گذشته خود را فراموش می‌كرد و همچنان در گوشه‌ای از تاریخ خاک می‌خورد، شاهنامه اگر چه بدست يك نفر پديد آمده، اما گویی هزاران هزار در ايجاد آن نقش داشته اند.
فردوسي در ۷۸ سالگی از دنيا رفت، عالم بزرگ سيد حسن امين شيوه فردوسی در سرودن شاهنامه را برگرفته از شيوه قرآن می‌داند، روح حاكم بر شاهنامه را بايد فرهنگ و پيوند آن را در قبل و بعد از اسلام ناميد.
شاهنامه فردوسی شناسنامه ملی ایرانیان است و هویت ایرانیان را مطرح می‌كند، بنابراین باید از این اثر هنری به عنوان مظهر هویت ایرانی نام برد و محافظت كرد، بدین ترتیب بزرگداشت این شاعر شهیر پارسی گو نیاز به تاریخ زادروز و سال تولد ندارد بلكه می‌بایست او و اثر سترگش را در هر زمان ممكن با هدف صیانت و معرفی هرچه بیشتر وی به نسلهای جدید پاسداری کرد.
انتهای پیام/
