به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی کردتودی، حاج احمد فرجی فرزند برومند سقزی در سال ۱۳۵۰ در شهر سرسبز و ییلاقی سقز دیده به جهان گشود او در خانواده‌ای متدین سقزی متولد و در پای منبر مسجد دو مناره شهر پرورش یافت.
شخصیت اجتماعی این مبارز کورد در فضایی دینی و انقلابی شکل گرفت و در طلیعه انقلاب اسلامی علیرغم داشتن سن کم در کنار انقلابیون سقزی پا به عرصه مبارزه با دشمنان انقلاب نهاد و پس از به ثمر رسیدن نهال نوپای انقلاب در مسیر طوفان حوادث اولیه دهه ۶۰ قرار گرفت.
وی در میان گرد و غبارهای سیاسی گسترده، راه درست انقلاب را از کج راهه‌های گمراهی و ضلالت تشخیص داد و با ورود به نهاد انقلابی سپاه پاسداران ردای دفاع از انقلاب را برتن نمود.
وی مراحل شاگردی فرماندهان و یادگاران ارزشمند سپاه سقز مانند شهیدان حسینی و طیاره و نصرالهی و …. را بدرستی طی طریق نمود و پا در طریق بزرگان سپاه در منطقه کردستان نهاد و در زمره فرماندهان مردمدار و مردمیار در صدر انقلاب، در شهر سقز قرار گرفت.
حاج احمد فرجی را می‌توان سربازی فداکار برای نظام و میهن و امامین انقلاب دانست چرا که وی در کنار فعالیتهای عملیاتی و اطلاعاتی هرگز از یاد و مشکلات مردم غفلت نمی‌کرد.
حاج احمد در کسوت جانشینی سپاه بانه در کمال دیانت و متانت، پای ثابت مراجعات مردمی و کمک به مستضعفان بود.
وی در مواجهه با اشرار مصداقی از اشداء علی کفار بود و در رحمانیت دینی و اخلاق نیکو دستی بلند داشت تا جایی که بصیرت و درایت از او نیرویی کارآمد در عرصه اخلاق و مدارا ساخته بود آنچنان که حضورش در جبهه‌های دفاع مقدس و در جبهه‌های جنوب کشور نشانی از انتخاب مسیر درست مبارزات انقلابی او بود.
در ادامه راه و در طول سالها خدمت صادقانه این سرباز انقلاب، آن هم در منطقه‌ای که دارای آفتهای مختلفی بود در اوج مدیریت از دایره مدارا با مردم خارج نشد و همیشه واسطه‌ای امین بین مردم و حاکمیت و مدیران ارشد منطقه بود.
حاج احمد فرجی در خیر خواهی و خیر اندیشی زبانزد بود تا جایی که در جریان آشوبها و اغتشاشات ۱۴۰۱ نقش سازنده و مصلحانه‌ای را بین جامعه آسیب پذیر و مدیران ایفا می‌کرد که این امر حاکی از روحیه تقید به حاکمیت و تعهد به مردم بود.
وی مصداق واسطه امین بین مردم و حاکمیت بود و در جریان آشوبهای گذشته دلسوزی این مبارز نستوه، برای فریب خوردگان دستگیر شده کاملا هویدا بود، و نقش انقلابی بودن یک نیروی کورد در کوران حوادث را بدرستی ایفا می‌کرد.
سرانجام جراحات بدون محاسبه دوران دفاع مقدس او را راهی بیمارستان کرد، و قلب مهربانش را که مملو از حب و دوستی حاکمیت و مردم بود را به شماره انداخت، تا جایی که بدن پرتوان و پرانرژی‌اش رو به نحیفی و ضعف رفت اما قلب این مبارز خستگی ناپذیر تا واپسین روزهای عمر با برکتش به امنیت و آسایش و رفاه مردم و شهر و منطقه و پایداری نظام می‌اندیشید.
سرانجام قلب مهربان او در سپیده دم ۱۹ مهرماه ۱۴۰۲ از تپیدن ایستاد و مردم سقز و بانه و جامعه ایثارگری را در ماتم خود فرو برد و بدین سان یکی از مردان و سرداران بی‌نشان تاریخ‌ساز سقزی به کاروان افتخارات سقز همیشه بیدار پیوست.
یاد و نامش برای همیشه در دیار پر آوازه کردستانی جاودانه باد.
انتهای پیام/
