محمد علی‌ویسی هنرمند و دست فروش خیابانی بیجار در گفتگو با خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی کردتودی، اظهار داشت: فارغ‌التحصیل رشته هنر از هنرستان کاردانش بیجار هستم و بعد از آن به لحاظ مشکلات اقتصادی خانواده، نتوانستم ادامه تحصیل دهم و در کنار کمک کار کشاورزی به پدرم، هنر قلم زنی را مطالعه می‌کردم.
وی افزود: در شهرستان بیجار و حدود یک دهه پیش، خانواده‌ها و بخصوص قشر کشاورز، اهمیتی به استعداد و علاقه فرزندان نشان نمی‌دهد و متاسفانه بسیاری از استعدادهای خدادادی در بسیاری از بچههای روستایی، خاموش می‌شوند.
این هنرمند بیجاری ادامه داد: از همان دوران جوانی که در هنرستان هنر، کار با ابزارهای مختلف و طراحی را یادگرفته بودم، در منزل برای سرگرمی شبانه و فصل زمستان دست به کار می‌شدم و اجازه ندادم علاقه و عشق به هنر در من رنگ فراموشی بگیرد.
او که امروز سرپرست یک خانوار سه نفره است، توضیح داد: از آنجایی که هنرهای تجسملی و قلم زنی، در شهرستان بیجار نتوانسته است جایگاه خواص خود را بیابد و مشتری ثابتی داشته باشد، باید کسب و کاری دیگر داشته باشید و این هنر را همچنان برای اوقات فراغت پرورش دهید.
علی‌ویسی که در فصل سرد سال به شغل دست فروشی مشغول است، گفت: با آغاز فصل کشت و برداشت، مشغول کشاورزی هستیم و در یک سال خواب زمین، چاره‌ای ندارم که دست فروشی کنم.
وی افزود: در کنار خیابان همواره مشتری ندارم و وقت زیادی بدون فعالیت می‌گذرد، به ذهنم رسید که ابزار قلم زنی خود را به همراه خود بیاورم و بجای آنکه در منزل برای خانواده‌ام مزاحمت ایجاد کنم، در همین جا از اوقات بیکاری ام استفاده مفید داشته باشم.
این هنرمند بیجار با اشاره به اینکه در شهرستان بیجار ۲نفر دیگر نیز به هنر قلم زنی در منزل اشتغال دارند، ادامه داد: این هنر در این دیار به یک کار سفارشی تبدیل شده است، تا مشتری این محصول از راه نرسد و سفارش ندهد، نمی‌توان تولیدی داشت که شاید مشتری پیدا کند.
او با تشریح اینکه هنر قلم زنی با روح هنرمند ارتباط مستقیم دارد و به وضوح می‌توان از یک کار قلم زنی به شخصیت هنرمند قلم زن پی برد، ادامه داد: حالت قلم زنی و نوع تصویری که توسط هنرمند قلم زنی شده است، حکایت زیبایی دارد که می‌گوید، این اثر از روی ناچاری برای رفع نیاز مالی ایجاد شده یا هنرمند از روی ذوق هنری و با فراقت بال دست به قلم زده است.
علی ویسی گفت: هر انسانی در طول زندگی‌اش، ناهمواری، سختی، شکست و پیروزهای متعددی را تجربه کرده، اینکه بتوانی در این طول زندگی آنچه را که دوست داری ادامه بدی و اجازه ندهی کسی این حق را از تو بگیرد، برای یک هنرمند خیلی ارزشمند است، من روزهای سختی را پشت سر و روبه رو دارم، شغلم کشاورزی است و در یکسال بیکاری، دست فروشی دارم، همه خستگی و فشار این روزها را با قلمزنی از سر خود کوتاه می‌کنم.
وی افزود: فرزندم ۲ساله است و در ساعاتی که با او هستم، سعی می‌کنم این اختیار را از او نگیرم که هر چیزی را که دوست دارد لمس و بررسی کند، نمی‌خواهم محدودیتی که برای خودم پیش آمد، راه پیشرفت و آینده زندگی او را تحت تاثیر قرار دهد، امیدارم فرزندم نیز هنرمند شود.
این هنرمند بیجاری با اشاره به اینکه دسترسی به ابزار مورد نیاز و مواد اولیه، اساس هر هنرمندی است، گفت: قلمزنی در دوره باستان رونق داشته است و هنری تاریخی است که از جایگاه و اهمیت بالایی در جامعه گذشته داشته است و امروز در بسیاری از استان‌های کشور، کارگاه‌های بزرگی به حرفه قلم زنی اشتغال دارند و به یک شغل ثابت تبدیل شده است.
او که در همین گفتگو به قلم زنی و ضربه‌های چکشش ادامه می‌دهد: نقوش اگر با ظرافت و دقت زیاد بر روی ظروف فلزی خلق شود، روایتگری یک داستان پر مغز در دل آن نقش می‌بندد که دیگر یک جسم ساده نیست، بلکه بسیار ارزشمند است.
علی ویسی با اشاره به اینکه سیاه قلم و قلمزنی، هنری ارزشمند است که باید به آن توجه شود، اظهارکرد: این هنر با نقشی که ثبت می‌کند، آداب، فرهنگ و عقاید یک ملت را برای همیشه در جان خود نگه میدارد و اثری ماندگاربرای آشنایی نسل‌های بعدی است.
وی با اشاره به اینکه تاکنون به صورت تجربی کار کرده است و امسال در فرصتی که پیدا کردم، سه ماه بصورت فشرده در تهران آموزش قلمزنی را حرفه‌ایی آموختم، گفت: امروز می‌توانم قلمزنی انواع ظروف، پلاک‌های مسی و ورق مسی دورگیری شده، بشقاب‌های مسی و سینی مجمع مسی قلمزنی ترسیم چهره را انجام دهم که تنوع تولیداتم را بدون شک افزاش خواهد داد.
این هنرمند بیجار افزود: قلمزنی قیمت مشخصی ندارد، نمی‌توان معیار دقیقی برای یک اثر عنوان کرد، این هنر ذوقی است و می توان از یک ظرف کوچک پنج میلیون ریال انتظار ارزش محصول داشت و تا کارهای خیلی بزرگ به ۵۰۰میلیون ریال هم اشاره کرد.
علی ویسی مطرح کرد: اگر حمایت مالی شود و بتواند یک کارگاه کوچک راه اندازی کند، می‌تواند در بازارهای مجازی، فروش قابل توجهی داشته باشد و با جذب علاقمندان و هنرجویان، نیروهای بیشتری را آموزش دهد و این هنر زیبا را در کهن دیار گروس با قدمتی که بر اساس آثار هنری به جا مانده می‌شناسند، زنده کند.
انتهای پیام/
