به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی کردتودی، ماه رمضان، ماهی بزرگ که در این ماه مردم به میهمانی خدای بزرگ می‌روند، خداوند این را وسیله قرار داده تا گناهان و معصیت‌های بندگانش را ببخشد.
ماه مبارک رمضان تأثیرات بسیار زیادی بر روی مسلمانان دارد، کسانی که روزه می‌گیرند، در واقع زکات بدن خود را می‌دهند، همانگونه که بسیاری از اقلام خوراکی در اسلام مشمول زکات می شوند، روزه نیز به عنوان زکات بدن در نظر گرفته می‌شود.
همچنین روزه در روحیه، ایمان و باور قلبی انسان ها مؤثر است، روزه برای کسانی که آن را درک کرده و می‌فهمند بسیار تأثیرگذار است، مسلمانان برای تزکیه نفس، خداشناسی، باور به خدای یکتا و ایمانی راسخ به روزه و عبادت نیاز دارند.
هدف از روزه گرفتن صرفا در چند ساعت نخوردن و نیاشامیدن خلاصه نمی‌شود، بلکه روزه برای خودشناسی، پرهیز از گناه و عصیان و سنجش میزان صبر و تحمل یک فرد در اجرای فرامین الهی است.
خداوند در ماه مبارک رمضان، مسلمانان را به صبر و بردباری و دوری از معصیت فرا می‌خواند، او مسلمانان را به سفره‌ای که در آن عمل صالح، صبر و شکیبایی، قناعت و متانت وجود دارد، مهمان کرده است.
ماه رمضان ماه بندگی، گذشت، ماه رحمت و مغفرت پروردگار است که در آن خداوند نهایت رحم و گذشت خویش را برای بندگانش در نظر می‌گیرد.
در این ماه خداوند متعال، ابلیس را به غل و زنجیر می‌کشد، تا نتواند بندگانش را در این ماه عزیز به گمراهی بکشاند، در واقع خداوند چون منبع تمامی صفات خوب از جمله بخشش و گذشت است، می‌خواهد از این طریق بخشندگی را به بندگانش هدیه دهد.
ماه پرخیر و برکت رمضان، فرصتی مغتنم برای خودسازی و پرورش تفکر و ذهنی و باور انسانهاست، روزه گرفتن از آغاز خلقت انسان و در بسیاری از ادیان الهی وجود داشته و از آن به عنوان نمادی برای سیقل روح و روان و جسم استفاده شده است.
ماه مبارک رمضان در مناطق اهل سنت و کردنشین ایران مانند سایر مناطق کشور از اهمیت و احترام خاصی برخوردار است و بسیاری از این آیین ها با سنت های این مناطق آمیخته شده و در باورها و پندارهای مردم آنها نهادینه و بومی شده است.
در بسیاری از مناطق استان کردستان قبل از شروع ماه مبارک رمضان برخی از خانواده‌ها نوعی نان روغنی سنتی به نام کلیره درست می کنند که دارای طعم شیرینی بوده و روی آن را با دو نوع گیاه خوراکی به نام های ره شکه و کاخلی تزیین می کنند.
در برخی مناطق رسم است که خانواده ها قسمتی از کلیره ناسکه ها را برای همسایه های خود می فرستند تا اگر خانواده هایی نتواند این نوع نان را تهیه کنند از این نان شیرین بی بهره نباشد.
در ماه مبارک رمضان و به ویژه در ساعات پایانی روز، بازار بسیاری از شهرهای این استان از رونق و شلوغی خاصی برخوردار شده و حتی خریدهای مردم در این ماه متفاوت تر از ماه های دیگر است.
مغازه های مختلفی در خیابان ها و حتی کوچه های شهر برای عرضه بامیه و زولبیا، انواع نان های روغنی و شیرمال، خرما، حلیم و انواع آش به ویژه آش رشته و سوپ های ویژه افطاری دایر شده می شود.
هر چند برخی غذاخوری ها در طول روز تعطیل هستند اما در این ساعات پایانی روز همه در تدارک مهمانان روزه دار هستند و سالن های غذاخوری و میزهای خود را برای ورود میهمانان آماده می کنند.
بعضی از مغازه داران نیز برای جلب مشتریان کالاهای خود را با تخفیف های ویژه ماه مبارک رمضان عرضه می کنند.
ماه مبارک رمضان علاوه بر این زیبایی و شور خاص با آیین ها و عبادت های خاص دیگری نیز همراه است که از جمله این آیین ها نوعی نوای دلنشین سحرگاهان سه لای پارشیو، آیین افطار و نماز تراویح و غیره است.
برپایی مراسم آشتی‌کنان
از رسوم بسیار پسندیده و ارزشمند کردها به ویژه مردم سنندج، برپایی مراسم آشتی‌کنان است. مرسوم است چند روز پیش از آغاز ماه مبارک، کسانی از محله که با یکدیگر ناسازگاری و کدورت دارند به خانه ریش سفید و بزرگ محل دعوت می‌شوند تا با واسطه‌گری او و اهالی، با هم آشتی کنند و کدورت‌ها کنار گذاشته شود.
مرحبا خوانی و الوداع‌گویی
در آخرین شب ماه شعبان، فردی از معتمدین محل به بام می‌رود تا بعد از رویت ماه، خبر از آمدن رمضان دهد. او با خواندن دعایی به نام مرحبا مرحبا این کار را انجام می‌دهد. مردم کرد تا نیمه ماه، دعای مرحبا را بر زبان دارند و پس از گذشتن ماه از نیمه، دعایی با نام الوداع جایگزین آن می‌شود که خبر از نزدیک شدن به پایان ماه و غم آن را می‌دهد.
دعاخوانی، سحری‌خوانی یا پاشیو به وقت سحر
دعاخوانی همان مراسمی است که بسیاری از اقوام ایرانی با نام سحری‌خوانی انجام می‌دهند. برخی از مردم کرد آن را با نام سحری‌خوانی می‌شناسند. مراسم سحری خوانی با اجرای چندین موسیقی مخصوص در این ماه مبارک در مناطق مختلف انجام می‌شود که به آن موسیقی سحرخوانی می گویند. از میان این موسیقی‌ها و نواها که برای بیدار کردن مردم بکار می رفت، آواز مرحبا و الوداع از همه مشهورتر است. از میان کردنشینان، مردم بیجار این آیین را با جدیت به پا می‌دارند. طبق سنت دیرینه، یکی از ریش‌سفیدان محله هنگام سحر بر بام خانه ادعیه می‌خواند و اهالی را برای سحر بیدار می‌کند. این رسم در قدیم در برخی مناطق با نام «پاشیو» معروف بود که در آن نوازندگانی با نواختن دهل، نقاره یا طبل، خبر از رسیدن سحر می‌دادند.
