به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی کُردتودی، مدت ها به این فکر می کردم که من تا رسیدن به این سن، داشته هایم را بر چه پایه ای استوار کرده ام؟ آیا آنقدر از ریشه و بن محکم هستند که در وزش باد های تردید و حوادث ، مثل روز اول باقی بمانند یا نه ؟ در این هیاهو و برهه ی زمان سعی کردم گذری به وادی خاموشان داشته باشم.
به سمت بهشت محمدی سنندج که حرکت می کنیم، بغضی گلوی انسان را می گیرد، ناخودآگاه از این دنیا دل می بری و یاد خدا بیشتر در دلت تبلور می یابد، هنرمند، بازیگر، ورزشکار، ثروتمند، فقیر ، همه و همه در منزلگاه ابدی چشم می بندند و توشه هایشان نتیجه ی آن سوی منزلگاه است.
با اینکه اغلب شلوغ است و پرهیاهو اما همچنان تنها مامن و پناهگاه آدمهایی است که سرگشته از دود و دم و شلوغی های شهر بدانجا پناه می برند، با اینکه انسان از تفکر درباره اش هراسی در دل دارد اما لازم است اندیشه ای کنیم به فردایی که زود از راه می رسد،سر بچرخانی فرداست، هر چقدر هم که غم انگیز باشد، منزلگاه آخرمان است.
قبرستان، جایی که باید هرزگاهی رفت ودید آنهایی را دیگر نمیتوان دید، جایی که پر است از آدمهایی که وقتی از کنارشان میگذری چیزی جز تاریخ تولد و وفاتشان بیشتر به تو عرضه نمیکنند و گاهی هم یک یا چند بیت شعر، جایی که سرنوشت همه ما دیر یا زود به آن گره می‌خورد…
یکی از مواردی که هنگام مراجعه به آرامگاه ها یا قبرستان ها نظر افراد را به خود جلب میکند اشعار و عباراتی است که بر روی سنگ قبر اموات حک شده است.
همه ی ما یک روزی خواسته یا ناخواسته باید برویم.اما سکوت زیر قبر را با نوشته های روی سنگ قبر میشکنیم.
ایرانی ها در این مقوله صاحب ذوق وخلاقیت هستند، شاید بارها گذرتان به قبرستان ها افتاده باشد و وقتی پا به آنجا می گذاریم تا چشم کار می کند دل نوشته های غمگینی است که بر روی سنگ قبرها نوشته شده است یکی برای پدر ، یکی برای مادر ، یکی برای غم از دست دادن جگر گوشه و…
همه از مواردی است که هنگام مراجعه به آرامگاه ها یا قبرستان ها نظر هارا به خود جلب میکند اشعار و عباراتی است که بر روی سنگ قبر اموات حک شده است.
کم تر کسی را می یابیم که به قبرستان ها نرفته باشد و بگوید که هرگز قبری را ندیده است که روی آن بیت شعر یا عبارتی (معمولاً از دیدگاه ادبی) نوشته نشده باشد.
یکی از مهمترین پدیده‌هایی که در زندگی انسان رخ می‌دهد، مرگ است. مرگ حادثه‌ای است که در زندگی همگان جریان می‌یابد و همه طعم آن را خواهند چشید.
در میان این هیاهو و گذر زمان چشمم به دختری می افتد که در این هیاهو به یاد پدرش که معلم بوده است آمده است، دسته گل سیاهش را بر روی قبر پدر گذاشته و رویش نوشته پدر عزیزم دوستت دارم و همچنان می گفت روزت مبارک، توجهم را به خود جلب می کند، جلوتر می روم، کنجکاوم که ببینم علتش چیست، سر صحبت را که باز می کنیم از پدرش که معلم بوده برایمان می گوید؛ همیشه تکیه گاهمان بوده، از روزی که خود را شناختم پدرم همیشه معلمی بود که یادش در دلم زنده مانده است، نمی دانم چطور در این دنیا پدرم را که بهترین معلم زندگیم بود فراموش کنم، هر بار و هر جشنی که به اینجا می آیم همیشه دسته گلی سیاه همراهم است که می گویم روز پدر مبارک، چون تک تک روزهای این دنیا بدون پدرم بی معناست.
اشک از چشمانش جاری می شود و زیر لب می گوید؛
یاد ایامی که ماهم روزگاری داشتیم / هم پدر بالای سر هم سایه بانی داشتیم
ای صد افسوس به اعلا رفت و ما تنها شدیم / بعد مرگش العجب ماتم سرایی داشتیم
از کنارش که رد می شوم بغضی گلویم را می گیرد بیشتر بر عشق به این فرزند غبطه می خورم که آری معلمان ما هم پدران و مادرانی هستند که این چنین فرزندانی دارند …
آرامستان جایی برای آرمیدن، تفکر و ذکر دنیای بعد از مرگ است.هستند آدمهایی که هفته ای یک بار و روزهای پنجشنبه باروبندیل را می بندند، دست خانواده را می گیرند و روی مزار درگذشتگانشان حاضر می شوند.ولی گرد و غبار نشسته روی سنگ قبر خیلی از اموات حکایت از یک فراموشی غریب دارد.
انتهای پیام/
